Inspiratie

Coachtraject zet jonge verpleegkundigen steviger in hun vak

Lees het ervaringsverhaal van Joke, een jonge verpleegkundige, over haar coachingstraject met Yvette en hoe ze elke keer weer tot nieuwe inzichten kwam om steviger te staan in zowel haar werk als privé. Een bewustwordingproces over wie ze is, wat haar drijft en waar ze voor wil gaan staan.

“Waarom niet?”, dacht Joke, 25 jaar en verpleegkundige in de wijk bij Evean, toen haar leidinggevende haar aanbood een coachtraject bij Yvette te doen. En hoewel ze soms best uit haar comfortzone moest stappen, is ze heel blij dat ze de kans heeft gegrepen. “Ik sta nu zoveel steviger in mijn schoenen, zowel op mijn werk als privé.”

Joke werkte nog maar net bij Evean toen haar leidinggevende haar en haar twee collega’s vroeg of ze het coachtraject wilden doen. Verpleegkundigen in de wijk moeten vaak op hun tenen lopen omdat er veel op hen afkomt, was zijn ervaring. Daar kunnen ze best wat ondersteuning bij gebruiken. Joke: “In de korte tijd dat ik aan het werk was, had ik dat nog niet zo ondervonden, maar ik dacht: ‘Als mijn leidinggevende het zegt, die zelf ook als verpleegkundige in de wijk heeft gewerkt, kan ik het het beste maar voor zijn’. Ik heb het dus met beide handen aangepakt.”

Talenttest

Het traject begon met een talenttest. Daarmee werd voor Joke inzichtelijk gemaakt wat ze in zich heeft, wat ze doet, waarin ze zich nog verder kan ontwikkelen en wat haar waarden zijn. De resultaten besprak ze met Yvette en vormden de basis voor de vervolggesprekken. “Ik herkende veel van wat uit de test kwam, zowel in mijn werk als privé”, zegt Joke. “Dat vond ik erg interessant.” Yvette: “Je eerste reactie was: ‘O maar ik mag er gewoon zijn, ook al ben ik nog best jong.’ Het was een soort bevestiging dat je alles al in je hebt en er eigenlijk alleen maar voor hoeft te gaan staan.”

Kink in de kabel

Daarna was het de bedoeling meteen door te pakken door met de persoonlijke gesprekken te beginnen, maar er kwam een kink in de kabel. De twee collega’s van Joke haakten af. Het traject sloot niet aan bij hun behoeften. Yvette greep dit aan om te reflecteren. “Deze situatie heeft mij geleerd dat mensen klaar moeten zijn en open moeten staan voor dit traject. Ik kom namelijk best dichtbij. En het moet ook klikken met mij als persoon, anders gaat het niet werken. Het is belangrijk om dat vooraf helder te hebben.” Ook voor Joke was het even slikken dat haar collega’s niet verder wilden. “In het begin dacht ik: ‘Zij vinden het niks, is het dan ook niks?’. Maar na een gesprek met mijn leidinggevende zette ik de knop om. Ik wilde ervoor gaan.”

Wandelen in de natuur

De eerste van uiteindelijk vier persoonlijke gesprekken werd gepland. Yvette stelde voor de natuur in te gaan en dat sprak Joke aan. “Als er tijdens het wandelen een keer een stilte valt, is dat minder ongemakkelijk dan wanneer je tegenover elkaar zit. Ook legde Yvette uit dat ik altijd stop mocht zeggen als iets niet goed voelde of te ver ging. Dat gaf mij een gerust gevoel.”

Iedere sessie begon met een moment stilte. Even inchecken en voelen wat je voelt. Joke: “Ik weet nog dat ik de eerste keer dacht: ‘Dit is niks voor mij’, want ik ben eigenlijk best nuchter. Maar tegelijkertijd dacht ik: ‘Ik ben hier nu en ik krijg Yvette als het ware cadeau, dus ik ben gek als ik het niet aanpak. Ik ga het proberen en als ik het gaandeweg toch niks vind, dan kan ik daar gewoon eerlijk in zijn.’ Ik moest, terwijl ik op dat bankje zat, echt even uit mijn comfortzone. En toen voelde ik opeens iets in mijn buik, een bepaalde onrust. Daar zijn we op doorgegaan, terwijl we een rondje wandelden.” Yvette: “We kwamen erachter dat je vaak ja zegt, terwijl je iets eigenlijk helemaal niet wilt. En dat ja voor jou enorm veel waarde heeft en je er dus eigenlijk zuinig mee om moet gaan. Vandaar dat we toen de stop-oefening zijn gaan doen.” Joke: “Door die oefening werd mij duidelijk dat ik vaak over mijn grens ga en dat ik dat voor anderen doe. Dat raakte me. Het mooie is dat ik me na de oefening enorm lekker en opgelucht voelde. Eigenlijk was dat het kantelpunt. Daarna was ik helemaal om.”

De regie houden

Die dag deed Joke ook nog de oefening ‘zon en schaduw’. De zonnekant staat voor dat wat je werkelijk wilt. De schaduwkant zijn de dingen die niet altijd even goed voor je zijn. Joke: “Ik heb die op twee A4’tjes gezet en dat gaf mij veel inzicht. Vervolgens hebben we de schaduwkant een naam gegeven die ik voor me houd, maar laten we zeggen ‘Marie’. In de vervolgsessies heeft Yvette vaak de vraag gesteld: ‘Wie is dit nou, Joke of ‘Marie’?’. Was het ‘Marie’ dan zei Yvette dat ik haar op de achterbank van mijn auto moest zetten. Deze visualisatie was voor mij heel nuttig, want daardoor kon ik het makkelijk toepassen in de praktijk.” Yvette: “We hebben gezegd: ‘Marie’ is een deel van jou en daar mag je ook gewoon lief voor zijn. Soms is het nuttig haar even haar gang te laten gaan, maar het is belangrijk dat jij de regie houdt.”

Rode draad

Het zoeken en vinden van rust is alle vier de sessies de rode draad gebleven, maar hoe een sessie vorm kreeg, gebeurde iedere keer op een organische manier. Yvette: “Ik heb als het ware een rugzak vol oefeningen en pak eruit wat nodig is. Ik laat dat in het moment ontstaan.” Joke: “Ik vond het fijn dat jij niet vooraf alles bepaalde. Ook wat dat betreft lag de regie bij mij. Iedere keer kwam je even terug op de vorige sessie en op de opdracht die ik mezelf had meegegeven. Maar door vervolgens te vragen naar wat ik had gedaan of waar ik tegenaan was gelopen, kwamen we weer tot nieuwe inzichten.”

Anker

Na vier wandelingen en een afsluitende presentatie aan haar leidinggevende, zat Jokes traject met Yvette erop. “Ik sta echt steviger in wat ik doe”, zegt ze. “Zowel op mijn werk als daarbuiten. Dat hoor ik ook van anderen. Als ik nu ‘ja’ heb gezegd en het komt me toch niet zo goed uit, durf ik daarop terug te komen. Ik begin makkelijker een gesprek, kom meer voor mezelf op en kan mezelf beter verwoorden. Ik ben dan wel de jongste in het team, maar ik ben gewoon een collega en ik mag er ook zijn. De handvatten die ik aangereikt heb gekregen, helpen me hierbij. Zo heeft Yvette me geleerd een anker te plaatsen als de drukte op het werk voor drukte in mijn hoofd zorgt. Of als ik tijdens een vergadering iets moet vertellen en daar stress door heb. Het anker is een plek op mijn lichaam en door daarop te drukken, voel ik de onrust als een soort golf wegglijden. Dat klinkt misschien gek, maar het werkt. Ook heeft Yvette me doen inzien dat de dag niet om is na mijn werk. Ik kon me rot voelen aan het eind van een werkdag, omdat ik bijvoorbeeld geen plezier had gemaakt – een waarde die voor mij heel belangrijk is. Nu zet ik op weg naar huis mijn autoradio uit en ga na welke waarden ik af kan vinken. Blijkt dat ik iets heb gemist, dan heb ik de rest van de middag en avond om dat goed te maken.”

Samen kun je het zelf

Yvette vindt het bijzonder hoe Joke het traject heeft doorlopen en vindt het fijn dat ze haar verhaal wil delen om andere jongeren te inspireren. “Joke heeft in relatief korte tijd enorm veel inzichten gekregen. Ik kan daar nog steeds kippenvel van krijgen. Het is mijn droom om nog meer jongeren als Joke te bereiken. Ik gun het iedereen om al vroeg op hun levenspad inzichten te krijgen die ze altijd met zich mee kunnen dragen. En ik denk dat het ook een maatschappelijk belang dient. Door op deze manier te investeren in jonge verpleegkundigen komen ze sterker in hun schoenen te staan en kunnen we ze duurzaam aan het vak verbinden.”

Yvettes droom is een soort community te bouwen waar alle jongeren die bij haar een coachtraject hebben gedaan, gebruik van kunnen maken. Het concept ‘Dream school’ van Lucia Rijker is daarvoor haar inspiratiebron. “Het moet een plek zijn waar jongeren van alles kunnen vinden, van boeken, artikelen, podcasts en interviews tot meditatieoefeningen en creatieve workshops. En voor wie wil, om elkaar te ontmoeten. Alles om inspiratie op te doen voor verdere ontwikkeling, want dat hoef je niet in je eentje te doen.” Naar Joke zegt Yvette: “Ik heb even naast je gelopen en kijk eens hoe stevig je staat. De afspraak is dat, mocht er weer eens een hobbel op je pad komen, je mij altijd kunt appen. Ik loop dan weer even met je mee, waarna je zelfstandig verdergaat. Soms zijn het maar heel kleine duwtjes die je als mens nodig hebt. ‘Samen kun je het zelf’, is mijn mantra, en zo is het in jouw geval ook echt gegaan. Samen heb jij het uiteindelijk helemaal zelf gedaan.”

Dit ervaringsverhaal is geschreven door Judith Vocking, juni 2024